Saturday, July 11, 2015

η πραγματικοτητα σαν ονειρο....

κλεισμενη σε μια ησυχη ησυχια..οι μερες κυλησαν μεσα σε ονειρα και εφιαλτες..βαρια τα βλεφαρα..ειναι πολλοι αυτοι που ειπαν πως η αρρωστια μας φερνει πιο κοντα στην ανωτερη μας φυση..αλλαζουμε οπτικη και σκοπια..η βαρυτητα μεταβαλλεται αναμεσα στα δαχτυλα του χεριου μας..σαν μπαλα πεταει απο την μια ακρη στην αλλη..κυλησαν ημερες και υστερα κυλησαν και αλλες τοσες..στην αρχη δυσκολες υστερα καθε που ξημερωνε λιγο πιο ευκολες..ο θυμος μαζευτηκε σαν μια μπαλα την οποια εδιωξα μακρια μου..σηκωνοντας τα ματια κοιταζοντας την αυγη μπορεσα να δω αλλα χρωματα..χωρις θυμο μοναχα με λιγη θλιψη..τα χειλη ανοιξαν πρωτη φορα ειχαν λεξεις να πουν..και τα ματια δεν βουρκωναν μοναχα..μονο η σκληροτητα αυτου του κοσμου ακομα με τρομαζει..και ο πονος..αυτος ο πονος που δεν γιατρευεται..και βλεποντας ολους αυτους που πονουσαν αναρωτηθηκαν πως ειναι αραγε να πεθαινεις? αραγε αυτοι που πλησιαζουν το καταλαβαινουν? το αισθανονται? κλεινουν τις εκκρεμοτητες τους ετοιμαζονται γιατι το νιωθουν? ειναι ειρωνικο ισως και μακαβριο μα καθε φορα που αγοραζω κατι μοναχα μια σκεψη φτανει στο μυαλο μου.. αραγε οταν πεθανω ολα μου τα πραγματα τι θα γινουν? ποιος θα τα παρει? και αραγε αυτος που θα τα εχει θα τα θελει οσο εγω? η μικροτητα της υπαρξης.. μιας υπαρξης ψευδαισθησης.. ετσι φωλιαζουν οι σκεψεις στο μυαλο.. μικρες ευτελεις σκεψεις.. και μετα σκεφτομαι ολοι αυτοι που εφυγαν απο κοντα μας αραγε αναρωτιοντουσαν το ιδιο? εκεινη την ημερα που εφυγαν οταν ξυπνησαν το πρωι ενιωθαν καποια περιεργη ανατριχιλα? ενιωσαν τον αερα να μυριζει διαφορετικα? η ψυχρα της ανυπαρξιας τους αγγιξε το μαγουλο? μαυρες σκεψεις? και ομως δεν τις νιωθω μαυρες.. ισως μπεζ.. η σομον.. σκεψεις οπως ολες οι αλλες.. ενα μικρο ταξιδι οπως ολα τα υπολοιπα που σχεδιαζουμε.. με λιγο μακρυτερο προορισμο.. ετσι ειναι οταν ο χρονος ειναι αμετρητος στα χερια μας..το φως του ηλιου βοηθαει απλα στο μετρημα.. πρωι μεσημερι δειλινο και ξημερωμα.. αλλη μια μερα και μετα αλλη μια..μοναχα να μπορουσα να κανω ολα αυτα που ηθελα..να πω ολες τις λεξεις που φυλαξα για καποια ημερα..και νομιζω αυτη η ημερα ξημερωσε..ηρθε το πρωι και θυμηθηκα τι ειναι η αγαπη..θυμηθηκα και να το πω..θυμηθηκα πως ειναι να νιωθεις στο συννεφο.. εκεινο το πολυχρωμο που απο την μια μερια ειναι πετρολ και την αλλη μωβ με ροζ ανταυγειες..ενιωσα την απωλεια και θυμηθηκα οτι δεν χρειαζοταν ποτε να φτασει..οτι αφου εκεινος ειναι εδω δεν χρειαζεται ποτε να μεινω μονη ξανα..και για πρωτη φορα ενιωσα τοση ασφαλεια..μια ηρεμια πως οτι και αν συμβει θα υπαρχει η αγκαλια του να γειρω την νυχτα που ερχονται οι εφιαλτες..και μετα ανοιξα τα ματια..και το ονειρο δεν ειχε τελειωσει..ειχε γινει πραγματικοτητα..και ειναι αληθεια πως παραμυθια δεν υπαρχουν..ισως ουτε μαγισσες η νεραιδες..ομως ολος αυτος ο κοσμος που διαλεγεις να τον κοιταξεις σαν καταρα η σαν ευλογια ειναι μαγικος..και η αγαπη μοναχα τον κανει αληθινο..